ҶОЙГОҲИ ВАТАН

Қасам ба ишқи бузурге, ки нест поёнаш,

Қасам ба гардиши тақдири гирдгардонаш.

Қасам ба оби зулолаш, ки ройгон ҷорист,

Қасам ба вусъати таъриху кўҳи имонаш.

Қасам ба лолаи дашташ, ки сурх мерўяд,

Ба ранги хуни раги гардани ниёгонаш.

Қасам ба азми баҳоре, ки баъди ҳар куштан,

Қиём мекунад аз синаи зимистонаш…

Қасам ба ҷилди китобе, ки дар Бухоро сўхт,

Қасам ба дастхати чармпўши девонаш.

Қасам ба ҳурмати чўби сафеди гаҳвора,

Қасам ба модари маъсуми покдомонаш.

Қасам ба бораи санге, ки Қасри миллат шуд,

Қасам ба мавҷи хати парчами парафшонаш.

Қасам ба ҳиммати марди бузурги ҷонбаркаф,

Ки ҷамъ кард ба тадбир халқи сарсонаш…

Муқаддас аст замине, ки модари таърих,

Ба шир ном ниҳодаст Тоҷикистонаш!