ҶОЙГОҲИ ВАТАН

Қасам ба ишқи бузурге, ки нест поёнаш,

Қасам ба гардиши тақдири гирдгардонаш.

Қасам ба оби зулолаш, ки ройгон ҷорист,

Қасам ба вусъати таъриху кӯҳи имонаш.

Қасам ба ҷилди китобе, ки дар Бухоро сӯхт,

Қасам ба дастхати чармпӯши девонаш.

Қасам ба ҳурмати чӯби сафеди гаҳвора,

Қасам ба модари маъсуми покдомонаш.

Қасам ба лолаи дашташ, ки сурх мерӯяд,

Ба ранги хуни раги гардани ниёгонаш.

Қасам ба азми баҳоре, ки баъди ҳар куштан,

Қиём мекунад аз синаи зимистонаш…

Қасам ба бораи санге, ки Қасри миллат шуд,

Қасам ба мавҷи хати парчами парафшонаш.

Қасам ба ҳиммати марди бузурги ҷонбаркаф,

Ки ҷамъ кард ба тадбир халқи сарсонаш…

Муқаддас аст замине, ки модари таърих,

Ба шир ном ниҳодаст Тоҷикистонаш!